Żółta Igła
49°13′59″N 20°01′26″E/49,233056 20,023889| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
ok. 1780 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
3 lipca 1925 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°13′59″N 20°01′26″E/49,233056 20,023889
| |
Żółta Igła (niem. Gelber Nade, słow. Žltá ihla, węg. Sárga-tű[1]) – drobna, lecz samodzielna i wybitna turnia, znajdująca się w żebrze skalnym na zachodnim zboczu Żółtej Turni w polskich Tatrach Wysokich[2]. Zbudowana z litej skały turnia ma postać iglicy i znajduje się w najniższej części żebra tworzącego prawe zbocza prawego żlebu[3]. Uwydatnia się ona przy oglądaniu od południa ze ścieżki prowadzącej znad Czarnego Stawu Gąsienicowego na Skrajny Granat[2].
Do wczesnych lat 70. XX wieku stanowiła poligon treningowo-szkoleniowy dla ówczesnych adeptów taternictwa. Władysław Cywiński pisze: Bez Żółtej Igły nie mogły się odbyć kursy dla początkujących wspinaczy, przewodników...[3] Obecnie Żółta Igła, tak jak cały masyw Żółtej Turni, znajduje się poza obszarem udostępnionym dla wspinaczki[4].
Pierwsze wejścia[edytuj | edytuj kod]
- zachodnią granią (z obejściem uskoku szczytowego): Mieczysław Szczuka 3 lipca 1925 r.
- z pokonaniem uskoku: Stanisław Motyka i towarzysze przed 1940 r.[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2016-03-29] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie przewodnik taternicki. Zawrat – Żółta Turnia, t. 2, Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1951.
- ↑ a b Władysław Cywiński, Granaty, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2013, ISBN 978-83-7104-046-7.
- ↑ Taternictwo powierzchniowe [online] [dostęp 2010-02-17].